گیسوی سیاهت شبِ یلدایی من بود
آرامشِ هر لحظهٔ شیدایی من بود
تصویر تو در آینهٔ عشق چو افتاد
تندیسهٔ محرابِ اهورایی من بود
بافندهٔ گیسوی سیاهت شدم اما
لرزیدن دل باعث رسوایی من بود
زنجیر شد و مصرع و بیت و غزلم شد
یا بحرِ طویلِ دلِ سودایی من بود
تا خوابِ تو را بر دل و بر دیده نهادم
شیرینِ جهان خادمِ لیلایی من بود
آغوش تو تن پوشِ معطر شدهٔ من
عطری که رفیقِ شبِ تنهایی من بود
#فرشیدفلاحی ۴۰۳/۹/۲۷
گیسوی تو را رج به رج آهسته ببافم
چون سنبلهٔ گندمِ دل بسته ببافم
در خرمن مَواج تو دستم شده شانه
بگشوده و نابسته و وابسته ببافم
"می‌خواهمت ای هرچه مرا خواستنی تو"
بایستهٔ عشق است که شایسته ببافم
در هرگره و تار به تارش دل خود را
پیچیده در این پیچکِ پیوسته ببافم
تصویرِ قشنگیست که هر شب به خیالم
گیسوی تو را رج به رج آهسته ببافم
#فرشیدفلاحی ۴۰۳/۱۰/۲۵
"تو رفتی ردِ پایت بر دلم ماند"
وداغِ زخم هایت بر دلم ماند
تو رفتی و شدم تنهای تنها
وتنها ماجرایت بر دلم ماند
من و اندوه و بغض ونم نم ابر
همیشه این هوایت بر دلم ماند
غزل خشکید و واژه شد پریشان
وبیتِ انتهایت بر دلم ماند
شدم چون برگِ پاییز و شکستم
عبور لحظه‌هایت بر دلم ماند
چه آسان پا نهادی بر دل و عشق
غرورِ نابجایت بر دلم ماند
#فرشیدفلاحی ۴۰۳/۱۰/۱
غزل نجوای آغوشِ تو گردید
رَدای خواب و تن پوش تو گردید
چو از تو می‌سرودم در خیالم
غزل حیران و مدهوش تو گردید
هوای گیسوانت می‌وزید و
چراغ دیده خاموش تو گردید
چه کردی با دلِ دیوانهٔ من؟
که مستِ مست و بیهوشِ تو گردید
تو خوابیدی و من آرام خواندم
غزل نجوای آغوشِ تو گردید
شعر از: #فرشیدفلاحی
خود را به ساحل می‌زند از درد ، دریا
درخود شکسته می‌شود چون مرد، دریا
دریا دلی لبریزِ طغیان دارد اما
گویا نمی‌یابد دلی همدرد، دریا
بایدصدای سوزِ دریا را بفهمی
افسرده و غمگین و درد آورد، دریا
در باور من عاشقی رنجیده است او
دلخسته و دل مرده و دلسرد، دریا
امشب به گوش صخره می پیچد طنینش
خود را به ساحل می‌زند از درد، دریا
شعر از: #فرشیدفلاحی
تو رفتی و غزل خاموش گردید
و زانـو بستـر و آغـــوش گردید
تو رفتی و هجوم شب شد آغاز
تنِ تنهایی ام تن پوش گردید
شقایـــق‌ها لباس خــود دریدند
هوا آشــفـته و مغـشـوش گردید
تگرگ آمــــد چـو مرگ ناگـهانی
چه نابشکفته گل مفروش گردید
"بهارِ منتظر بی مصرف افتاد"
چمنزار و دَمن مخـــدوش گردید
چراغِ عشق‌مان را باد می‌بـــرد
تو رفتی و غزل خامـوش گردید
#فرشیدفلاحی ۴۰۳/۳/۱۰
درتو عطشی خفته زِ بیداری این عشق
درمن غزلی هست به دشواری این عشق
در شیوه‌ٔ چشمانِ تو آشوبیِ دریاست
در شرم نگاهم چه خودآزاری این عشق
تا خیلِ خیالت رهِ خوابم همه شب برد
گیسوت گره زد به گرفتاری این عشق
با عطر تنت تاکه طبیانه بیایی
دل شسته و پاکم به نگهداری این عشق
ای غرق تمنای نگاهِ تو نگاهم
بی واژه شبی کن تو پرستاری این عشق
بازار غزل‌های من اینک سر راهت
شاید که بیایی به خریداری این عشق
#فرشیدفلاحی 402/4/6
مرا تا هجومِ شقایق ببر فراسوی فهمِ حقایق ببر
مرا تا پرِ قاصدک در نسیم به دیدارِ دریا و قایق ببر
به پهنای سبزه، به دشتی وسیع به خوابِ سکوتِ دقایق ببر
مرا با خودت هرکجا می‌روی به پاسِ دلِ گشــته عاشـــق ببر
من از هجمه‌ی شب هراسیده‌ام مرا تا هـجـومِ شـقـایـق ببر
شعر از: #فرشیدفلاحی
یک شب جنونِ عشقِ تواَم می‌شود غزل یک شب کنارِ گیسوی مَوّاجِ بی بَدل
یک شب درونِ کلبه‌ی دور از تجمل‌ام یک شب اگر دهد به دلم فرصتی اَجل
یک شب قسم به حرمتِ شرمِ نگاه‌مان یک شب که امتدادِ ابد باشد و ازل
یک شب که ماه خنده به ایوانِ من زند یک شب که جور می‌شود اسباب بی علل
یک شب که ناتمامِ مرا می‌شوی تمام یک شب که انتهای غمم می‌شود عسل
تا از تو من ستاره ستاره کنم طلوع یک شب جنونِ عشقِ تواَم می شود غزل
شعر از: #فرشیدفلاحی
7/ 10/ 1401
