عطش عشق

 

درتو عطشی خفته زِ بیداری این عشق       

  درمن غزلی هست به دشواری این عشق

 

در شیوه‌ٔ چشمانِ تو آشوبیِ دریاست        

در شرم نگاهم چه خودآزاری این عشق

 

تا خیلِ خیالت رهِ خوابم همه شب برد     

 گیسوت گره زد به گرفتاری این عشق

 

با عطر تنت تاکه طبیانه بیایی                  

دل شسته و پاکم به نگهداری این عشق

 

ای غرق تمنای نگاهِ تو نگاهم                 

  بی واژه شبی کن تو پرستاری این عشق

 

بازار غزل‌های من اینک سر راهت          

شاید که بیایی به خریداری این عشق

 

#فرشیدفلاحی  402/4/6

هجوم

     مرا تا هجومِ شقایق ببر          فراسوی فهمِ حقایق ببر

          مرا تا پرِ قاصدک در نسیم          به دیدارِ دریا و قایق ببر

               به پهنای سبزه، به دشتی وسیع          به خوابِ سکوتِ دقایق ببر

                    مرا با خودت هرکجا می‌روی          به پاسِ دلِ گشــته عاشـــق ببر

                         من از هجمه‌ی شب هراسیده‌ام          مرا تا هـجـومِ شـقـایـق ببر

                                                       شعر از: #فرشیدفلاحی

 

یک شب

 

یک شب جنونِ عشقِ تواَم می‌شود غزل      یک شب کنارِ گیسوی مَوّاجِ بی بَدل

یک شب درونِ کلبه‌ی دور از تجمل‌ام        یک شب اگر دهد به دلم فرصتی اَجل

یک شب قسم به حرمتِ شرمِ نگاه‌مان        یک شب که امتدادِ ابد باشد و ازل

یک شب که ماه خنده به ایوانِ من زند        یک شب که جور می‌شود اسباب بی علل

یک شب که ناتمامِ مرا می‌شوی تمام         یک شب که انتهای غمم می‌شود عسل

تا از تو من ستاره ستاره کنم طلوع              یک شب جنونِ عشقِ تواَم می شود غزل

شعر از: #فرشیدفلاحی

7/ 10/ 1401

طفل دل

طفلِ دل

باید برای طفل دلم مادری کنم
گهواره‌ای بسازم و پر گستری کنم

در چار لٰای چٰامه و قُنداق قصه‌ها
لالایی‌اش بخوانم و خواب آوری کنم

تا خواب نازِ کودکِ جانم شود عمیق
تقریرِ حالِ قصهٔ شاه و پری کنم

از شرم عاشقان و نگاه و نجابتش
نجوای عشق تازه‌ای از دلبری کنم

یا تکه تکه‌های دلم را به بند و بست
مرهم زصبربندم و تاب آوری کنم

شاید سبد ببافم و بسپارمش به رود
خود را غریق برکهٔ بی باوری کنم

شاید به کوه بردم و با مرغ کوه قاف
عهدی دوباره از پی جان پروری کنم

مبهوت قصه‌ام که چه کرده‌است با دلم
آن کس که گفت مُهرهٔ  دل گوهری کنم

 ساغر شکست و خمره دل را به خون کشید
 نفرین به هرچه حیله و بازیگری کنم

در جستجوی آب، سَرابم اگر فریفت
باید دوباره هروله‌ای هاجری کنم

کنعان نشینِ کلبه احزان دلِ من است
باید به مصرِگم شده‌اش رهبری کنم

ای آخرین سرودهٔ بی‌تابیِ دلم
 مرگم امان دهد که تو را یاوری کنم

آهسته گریه می‌کند این جا کسی چو من
باید برای طفلِ دلم مادری کنم

#فرشیدفلاحی     ۱۴۰۰/۷/۲۰
#انجمن‌شاعران طالقان