غزل :: انجمن شاعران طالقان

۵۴ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «غزل» ثبت شده است

تنهاترین

۰ ۲۴ اسفند ۹۶ ، ۱۱:۳۸

روزگار

۰ ۲۴ اسفند ۹۶ ، ۱۱:۳۵

در پناه دل

۰ ۱۸ اسفند ۹۶ ، ۱۸:۳۸

رنگ بی رنگی

۰ ۲۸ بهمن ۹۶ ، ۱۷:۵۰

قالی خاطرات

۰ ۲۸ بهمن ۹۶ ، ۱۲:۴۳

بیقراری

#قاسم-رستگاری

۰ ۲۸ بهمن ۹۶ ، ۱۲:۳۴

بوسه

۰ ۲۷ بهمن ۹۶ ، ۲۰:۵۲

جام غزل

۰ ۰۷ دی ۹۶ ، ۱۱:۵۹

در مرزبی عبور

۰ ۱۷ آذر ۹۶ ، ۲۳:۰۴

اربیعن

۰ ۱۲ آبان ۹۶ ، ۱۰:۵۲

انجمن شاعران طالقان

محفلی بر مدار عشق... برای شعرهای ماندگار سخنوران دیارم طالقان

یک عکس و چند شعر

یک بیت و چند شعر

۵۴ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «غزل» ثبت شده است

❇️تنهاترین👇

تنها ترین بُدَم که تو مهمانم آمدیبا نورِ ماه بر لبِ ایوانم آمدی

من درمیانِ کفر خودم گم شدم ولیهمره شدی وهم رهِ ایمانم آمدی

"یک دست جامِ باده و یک دست جعدِ یار"ای جان فدای تو که بدین سانم آمدی

چون بادِ حادثات چراغم شکسته بودبودم ملول و خسته که انسانم آمدی

دیدی که نورِ دیده ی خود داده ام زدستیوسف شدی به کلبه ی احزانم آمدی

پایانِ هر غزل به تخلص چو نامِ توستای ناتمامِ عشق،تو پایانم آمدی

#فرشید_فلاحی

❇️روزگار👇

خدایا بین چه رنگین روز گارمزمستان یخ زده فکر بهارم

نه دست مهربانی برسرِمننه یاری می نشینددرکنارم

زمین با سبزه وگل شدهماغوشزمین گیر ازخطای بیشمارم

زبان آهسته گو دشمن نفهمد در این ویرانه خوشتر از هَزارم

هزاران عاشق دلخسته دارم یکی برده دلم را بیقرارم

نشینم چون پرستو کنج ایواندو دیده بر ره وچشم انتظارم

نمی دانم کجا کی در‌چه ساعت؟به دیدارش زمان را می شمارم

خداقسمت کندبینم دوبارهگلِ لبخندِشیرینِ نگارم

#شیرین_تمیمی

در پناه دل❤️‍ رهگذر دستم بگیر چون موج گردابی شدماز سر حرص و طمع پاگیر مردابی شدم

چون عقابی بوده ام بالا نشین قله ها جلد تالاب لجن همسان مرغابی شدم

ته نشین از مانده ی جام شرابی بوده امخوشه ی انگور جان را زخم تیزابی شدم

رستم نفس و هوس در خود گریبانم گرفتباورم از پا فتاد و همچو سهرابی شدم

مقصد ما کعبه ی دل بوده در وادی عشقزاهدی چله نشین در کنج محرابی شدم

مدعی بودم به دریا مرد طوفان ها منمبا نسیم نیمه جانی مرغ غرقابی شدم

رستگاران در پناه دل ره جانان روندمن به کار وصله در شولای اربابی شدم

#قاسم_رستگاری

رنگِ بی رنگی

بیا چون آسمان یکرنگ باشیمچودریا آبی وبیرنگ باشیم

هوای سر به پای دل ببندیمسرا پا دشمن نیرنگ باشیم

صبوری بر قضا کار کمی نیستکُمیتِ فتنه را ‌در جنگ باشیم

به کوچِ فصلیِ مرغانِ وحشی تماشاگر بدونِ سنگ باشیم

دراین آشفته بازار زمانهرها ازفکر نام و ننگ باشیم

بیا دامن زده برمهربانیچو باران،ساده وبی رنگ باشیم

بهاری تازه در دل پرورانیمبرای باغِ گل، اُورنگ باشیم

#شیرین_تمیمی

قالی خاطرات

بیا نشسته ی تنهابه روی قالی من!که نقش خاطره ات مانده در حوالی من

همین که بافتمت گل،شکوفه زدغزلمکه سبزرقصی چشمت...تب شمالی من

غزل زده ست به اردوی قامتت چادرتویی مسافر ییلاق خوش خیالی من

تنت مساوی پیچش،تنت برابر طعمتنت موازی این حس ارتجالی من

تو: طرح تازه ای از گل،تو: اخم یک معشوق...همیشه قابل صلحی،منِ جدالیِ من

دوباره تشنه لبم،چشمه رفته ای یا نه-که قلب می شکنی کوزه ی سفالی من؟!

تنت سفید ...تنت تک...تمام شد قالیتویی و خواب من و لحظه های خالی من

#مینا_آقاخانی

بیقراری

فریاد دل بر آمد از درد بیقراریاین سینه جا ندارد باری گران گذاری

زد غمزه ی نگاهت تیری به دیدگانمتا ریشه ام اثر کرد چون تیغ آبداری

اسرار عشق ومستی درگوش ما نخوانیددر طاقتم نبینم آداب پرده داری

بگذر زمن تو جانا من مرد ره نباشمدر بادیه نشینم سرگرم روزگاری

صیدی نحیف و زارم بگذر زانتخابمدامی دگر به ره نه در پای نو شکاری

از کوچه ی خیالم مگذر که عطر یادتمستی به سر نشاند از بسکه میگساری

اندر کتیبه ی دل نقش تو می نگارمتا هر که از در آمد سر بسپرد به داری

در پنجه این قلم را چون شانه می کشانمتا امتداد زلفت برچینم انتظاری

خانه بدوش کشیدم در راه بی نشانیتا شاید این دل افتد در راه رستگاری

❤️ بوسه ❤️

🍷جامِغزل👇

ای ماه برآ نه وقتِ خواب استبنگر که دودیده ام پُر آب است

دیدم من وماه ویار درخوابافسوس که خوابِ من سراب است

بر خیز به جستجوی دل باشچون توسنِ عمردرشتاب است

باز آی دمی به شب نشینیپرسیدنِ حال دل ثواب است

مگذار که بی توصبح گرددبر آتشِ عشق،دل کباب است

این جامِ غزل بوَد تورا نوشای ماه برآ نه وقتِ خواب است

#فرشید_فلاحی

❇️ درمرزِبی عبور👇

پرسید عابری درمرز بی عبوردل را زدی ورق در جلد شهر دور؟

اخمم به پرسشش پیچید و ردشدماز معبدوطن درمدفن غرور

حالا به غربتم،یک خلوت شلوغیک ظاهر لذیذ،یک طعم تلخ وشور

تنهایی و من و رنجِ کشیدنی یک انزوای عور درهُرمِ یک تنور

مانندیک شراب دُردِ تکبرمکم کم فرونشست درقلب چون بلور

من ماندم و دلم،رسوای خاطرمیک دفتربزرگ درگنجه ای نمور

تاریک خانه ی ِذهنم گشوده شد دارم زهرکسی تصویر نوظهور

مادر،پدر،رفیق،همسایه،هم محلاز هرکسی که داشت درعمرمن حضور

دلتنگ می‌شوم حتی برای آن خائن ترین رفیق،یا آن گدای کور

دلگیر می‌شوم از دل بریدنم یک قلب زخمی ورویای سربه گور

هربرگ خاطرات،هر روزپشت سر

تنها ترین بُدَم که تو مهمانم آمدی
با نورِ ماه بر لبِ ایوانم آمدی

من درمیانِ کفر خودم گم شدم ولی
همره شدی وهم رهِ ایمانم آمدی

"یک دست جامِ باده و یک دست جعدِ یار"
ای جان فدای تو که بدین سانم آمدی

چون بادِ حادثات چراغم شکسته بود
بودم ملول و خسته که انسانم آمدی

دیدی که نورِ دیده ی خود داده ام زدست
یوسف شدی به کلبه ی احزانم آمدی

پایانِ هر غزل به تخلص چو نامِ توست
ای ناتمامِ عشق،تو پایانم آمدی

خدایا بین چه رنگین روز گارم
زمستان یخ زده فکر بهارم

نه دست مهربانی برسرِمن
نه یاری می نشینددرکنارم

زمین با سبزه وگل شدهماغوش
زمین گیر ازخطای بیشمارم

زبان آهسته گو دشمن نفهمد
در این ویرانه خوشتر از هَزارم

هزاران عاشق دلخسته دارم
یکی برده دلم را بیقرارم

نشینم چون پرستو کنج ایوان
دو دیده بر ره وچشم انتظارم

نمی دانم کجا کی در‌چه ساعت؟
به دیدارش زمان را می شمارم

خداقسمت کندبینم دوباره
گلِ لبخندِشیرینِ نگارم

در پناه دل❤️
‍ رهگذر دستم بگیر چون موج گردابی شدم
از سر حرص و طمع پاگیر مردابی شدم

چون عقابی بوده ام بالا نشین قله ها
جلد تالاب لجن همسان مرغابی شدم

ته نشین از مانده ی جام شرابی بوده ام
خوشه ی انگور جان را زخم تیزابی شدم

رستم نفس و هوس در خود گریبانم گرفت
باورم از پا فتاد و همچو سهرابی شدم

مقصد ما کعبه ی دل بوده در وادی عشق
زاهدی چله نشین در کنج محرابی شدم

مدعی بودم به دریا مرد طوفان ها منم
با نسیم نیمه جانی مرغ غرقابی شدم

رستگاران در پناه دل ره جانان روند
من به کار وصله در شولای اربابی شدم

بیا چون آسمان یکرنگ باشیم
چودریا آبی وبیرنگ باشیم

هوای سر به پای دل ببندیم
سرا پا دشمن نیرنگ باشیم

صبوری بر قضا کار کمی نیست
کُمیتِ فتنه را ‌در جنگ باشیم

به کوچِ فصلیِ مرغانِ وحشی
تماشاگر بدونِ سنگ باشیم

دراین آشفته بازار زمانه
رها ازفکر نام و ننگ باشیم

بیا دامن زده برمهربانی
چو باران،ساده وبی رنگ باشیم

بهاری تازه در دل پرورانیم
برای باغِ گل، اُورنگ باشیم

بیا نشسته ی تنهابه روی قالی من!
که نقش خاطره ات مانده در حوالی من

همین که بافتمت گل،شکوفه زدغزلم
که سبزرقصی چشمت...تب شمالی من

غزل زده ست به اردوی قامتت چادر
تویی مسافر ییلاق خوش خیالی من

تنت مساوی پیچش،تنت برابر طعم
تنت موازی این حس ارتجالی من

تو: طرح تازه ای از گل،تو: اخم یک معشوق...
همیشه قابل صلحی،منِ جدالیِ من

دوباره تشنه لبم،چشمه رفته ای یا نه-
که قلب می شکنی کوزه ی سفالی من؟!

تنت سفید ...تنت تک...تمام شد قالی
تویی و خواب من و لحظه های خالی من

فریاد دل بر آمد از درد بیقراری
این سینه جا ندارد باری گران گذاری

زد غمزه ی نگاهت تیری به دیدگانم
تا ریشه ام اثر کرد چون تیغ آبداری

اسرار عشق ومستی درگوش ما نخوانید
در طاقتم نبینم آداب پرده داری

بگذر زمن تو جانا من مرد ره نباشم
در بادیه نشینم سرگرم روزگاری

صیدی نحیف و زارم بگذر زانتخابم
دامی دگر به ره نه در پای نو شکاری

از کوچه ی خیالم مگذر که عطر یادت
مستی به سر نشاند از بسکه میگساری

اندر کتیبه ی دل نقش تو می نگارم
تا هر که از در آمد سر بسپرد به داری

در پنجه این قلم را چون شانه می کشانم
تا امتداد زلفت برچینم انتظاری

خانه بدوش کشیدم در راه بی نشانی
تا شاید این دل افتد در راه رستگاری

ای ماه برآ نه وقتِ خواب است
بنگر که دودیده ام پُر آب است

دیدم من وماه ویار درخواب
افسوس که خوابِ من سراب است

بر خیز به جستجوی دل باش
چون توسنِ عمردرشتاب است

باز آی دمی به شب نشینی
پرسیدنِ حال دل ثواب است

مگذار که بی توصبح گردد
بر آتشِ عشق،دل کباب است

این جامِ غزل بوَد تورا نوش
ای ماه برآ نه وقتِ خواب است

پرسید عابری درمرز بی عبور
دل را زدی ورق در جلد شهر دور؟

اخمم به پرسشش پیچید و ردشدم
از معبدوطن درمدفن غرور

حالا به غربتم،یک خلوت شلوغ
یک ظاهر لذیذ،یک طعم تلخ وشور

تنهایی و من و رنجِ کشیدنی
یک انزوای عور درهُرمِ یک تنور

مانندیک شراب دُردِ تکبرم
کم کم فرونشست درقلب چون بلور

من ماندم و دلم،رسوای خاطرم
یک دفتربزرگ درگنجه ای نمور

تاریک خانه ی ِذهنم گشوده شد
دارم زهرکسی تصویر نوظهور

مادر،پدر،رفیق،همسایه،هم محل
از هرکسی که داشت درعمرمن حضور

دلتنگ می‌شوم حتی برای آن
خائن ترین رفیق،یا آن گدای کور

دلگیر می‌شوم از دل بریدنم
یک قلب زخمی ورویای سربه گور

یک برگ مانده ودرسطرِآخرش
یک پرسش عمیق دردفتری قطور

«دل را زدی ورق ،در جلد شهر دور؟»
پرسیده عاقلی در مرز بی عبور

#ارسا_اجلالی

"ما بدین در نه پیِ حشمت وجاه آمده ایم"
همه با پای دل است کاین همه راه آمده ایم

گردشِ چشمِ تو دیدیم چو از روز اَزل
اخترانیم که در پرتوِ ماه آمده ایم

تا که نوشیم و سرا پا همه مدهوش شویم
تشنه لب،ناله به دل همرهِ آه آمده ایم

رٱسِ نی صوتِ مناجاتِ کسی می شنویم
"به طلب کاریِ آن مهرگیاه آمده ایم"

یادمان نیست که بر دل رقمِ عشق چه رفت
آنقدر هست که اینجا به پناه آمده ایم

کاروان می رسد اینک زبیابان به شتاب
"به گدایی به درِ خانه ی شاه آمده ایم"

فالِ این شاعرِ جا مانده چنین آمده است
"که به دیوان عمل نامه سیاه آمده آیم"