محفلی بر مدار عشق... برای شعرهای ماندگار سخنوران دیارم طالقان
طبقه بندی موضوعی
-
یک عکس و چند شعر
(۱) -
یک بیت و چند شعر
(۱)
بایگانی
- ارديبهشت ۱۴۰۱ (۱)
- آبان ۱۴۰۰ (۱)
- آبان ۱۳۹۹ (۱)
- مهر ۱۳۹۸ (۱)
- مرداد ۱۳۹۸ (۳)
- تیر ۱۳۹۸ (۱)
- خرداد ۱۳۹۸ (۵)
- ارديبهشت ۱۳۹۸ (۱۳)
- فروردين ۱۳۹۸ (۱۲)
- اسفند ۱۳۹۷ (۵)
- مرداد ۱۳۹۷ (۲)
- فروردين ۱۳۹۷ (۲)
- اسفند ۱۳۹۶ (۶)
- بهمن ۱۳۹۶ (۷)
- دی ۱۳۹۶ (۳)
- آذر ۱۳۹۶ (۱)
- آبان ۱۳۹۶ (۶)
- مهر ۱۳۹۶ (۷)
- شهریور ۱۳۹۶ (۱۴)
- مرداد ۱۳۹۶ (۱۷)
آخرین مطالب
- ۰۱/۰۲/۳۱رباعی
- ۰۰/۰۸/۰۴طفل دل
- ۹۹/۰۸/۲۷عصارهٔ عشق
- ۹۸/۰۷/۰۹راز خاموش
- ۹۸/۰۵/۰۲مثــــــــل نــــــــــور
- ۹۸/۰۵/۰۲سرود قاصدک
- ۹۸/۰۵/۰۲معــــرفی کتاب
- ۹۸/۰۴/۲۵منتظرت نیست
- ۹۸/۰۳/۱۵نازِ نگاه
- ۹۸/۰۳/۱۵شهرِ خالی
پیوندها
عجایب
من عجایب دیده ام بر کل دنیا چیره بود
چشم من از ماجراهای عجیبش خیره بود
دیده بودم یک نفر حرف دلش را رُک بگفت
غل به پا و دست زنجیر و دهانش گیره بود
بس که عادتهای بیخود هی مکرر شد به شهر
لاجرم آن جهلشان در زندگیشان سیره بود
چشمشان از روشنی ها بسته گشته ای عجب
مثل پشت پلکشان آن بختشان هم تیره بود
آن که خورد از دیگری یا برده بیت المال خلق
تبرعه..اما خلاف مردمانش شیره بود
آب وبرق و گاز مفتی را کسی هرگز ندید
از غبار لعنتی آب و هوا هم جیره بود
سنگ زر یا مس ویا نقره به دل دارد کویر
دست خود را رو نکردو ارمغانش زیره بود
با خودم گفتم عجب جای بدی باید بود
خوش به حال ما که ایران بر عجایب چیره بود
#سید-مهدی-افتخاری
✅ اشعار استادان بر این تصویر👇👇👇
1_یالهای نقره گون ابشار
سرد و افشان و بلند و بی قرار
از فراز قله های بی عبور
می خروشد تندر سیمین به شور
سر بلند از کوهها سر ریز شد
سر فرو آورد و شور انگیز شد
در سقوطش اتفاق زندگیست
راز زیبایی همان افتادگیست
#ایثار_اجلالی
2_ریزش آ بی میان سبزه زاری روی کوه
از فرازی بر فرودی می نشیند
با شکوه
چشم ها را می نوازد دیدن این منظره
شعر می پاشد بداهه هر کسی در این گروه
#شیرین_تمیمی
3_ از میان صخره های سفت وسخت
آبشاری ،روان باشد زلال
درس بایدگرفت زین اتفاق
در همه حال باید پاینده بود
#فهمیه_خلیلی
4_ طبعم کشید تا که بگویم زآبشار
یک آسمان آبی و یک دشت لاله زار
از کوه سر به فلک.با لباس سبز
از اوج قدرت و از لطف کردگار
آرامشی که میدهد آن بر روان من
شکر خدا ز نعمت افزون وبی شمار
#سید_مهدی_افتخاری
5_آب
سیال
روانیست
که
از
درک
نگاه
تا به سیراب تصور جاریست.
کوه
آبشخور
پاکیست
که
در
بغض
قرون
می جوشد.
رود خلطیست ، که در بستر تاریخی فهم
بایدش
بار
دگر
جوری
شست.
و
نگاه من و تو
به هر آیینه تواند به تصور برسد.
جرعه ها
در
گذر
از
چندش
حلقوم
به
معنا
برسد
صخره ها در گذر از فهم عبور .
زندگی طرز نگاهیست
که
از داوری حس کسی برخیزد.
هر چه نزدیک به سرچشمه .
تصور کمتر
هر چه
وابسته
به رود
جای شک و تردید.
#مسلم_آهنگری