سپیدار

این روح
   سپیداربلندی است کزان
شاخه ی سبزتنم می روید
کوته و تُرد ونحیف ولرزان 
رو به رُستن نگران
شاخه ی سبز تنم
 درغریبانه ی این چرخ مهیب
پوست می ترکاند
در هیاهوی زمین 
می شکوفاند برگ
 آه سبزینه ی این زیستنِ بی تکرار 
غنچه های صورتی رنگ بلوغ
روی سرشاخه ی شعر
نبض معکوسِ زمان...
مثل سرگیجه ی سی روزه ی ماه 
در بزنگاه تکامل جاری

شاخه ی ترد تنم، اینک از باد وتگرگ
 از تقاصِ شب بی عشقی ومرگ  
 دیگرش باکی نیست
 شاخه ی این تن پرجوش وخروش 
خود درختی شده است 
چه تناوربیدی  
شعله ور خورشیدی 

#ایثار-اجلالی