از گل خام وجودم نقش فنجانی بکش
رنج دنیا را به جانم همچو سوهانی بکش
صیقلی بر روحم انداز از گذار روزگار
ظرف دل قابل که شد در بحر حیرانی بکش
خشت خامم کوره ی تقدیر و آتش برفروز
شعله ها بر قامت عادات عصیانی بکش
جلد تن فرسوده می گردد به کام زندگی
باور و اندیشه را در راه ربانی بکش
رستگارا نور حق در شمع جان آئینه کن
از حقیقت پرتوی در جهل ظلمانی بکش
فقر خود در چیدمان هستی دنیا مبین
بینش جان در غنای طاق سلطانی بکش
عاقبت چون کوزه ای بشکسته می ماند ز ما
در قوام شهد جان دست از گرانجانی بکش
#قاسم_رستگاری
